Sjálfbær

Skrítið þetta jólaveður, alltaf rok og rigning. Global warming, svei mér þá.
Við í Logalandinu látum ekki deigan síga, í gær var 10 manna matarboð, en til allrar hamingju sáu gestirnir að mestu um veitingarnar. Þetta var samt þrekraun, enn einn ganginn. Ekki kompaníið, það var alveg stórfínt, enda stóð gleðin fram á nótt. Ég kveið morgninum verulega þegar ég fór að sofa klukkan 4 og lét tómu rauðvíns-, hvítvíns-, bjór- og koníaksflöskurnar eiga sig uppi í stofu. Einhvern veginn tókst mér nú samt að vera mætt hér á Mogga klukkan 9.
Í gærkvöldi var mér bent á baksíðupistil sem Gerður Kristný skrifaði í Fréttablaðið. "Þegar Ragnhildur skilaði jólunum". Ég var auðvitað ákaflega upp með mér yfir fögrum orðum hennar um Viðhorfið mitt, þar sem ég lýsti megnustu andúð á þessu eilífa stress- og eyðslutali í kringum jólin.
Núna gæti ég kannski skrifað Viðhorf um pistilinn hennar Gerðar. Við gætum stundað svona sjálfbæra blaðamennsku á víxl ;)

Gleði, gleði og gleðilega rest !

Aldeilis hefur nú lífið leikið við mig þessa síðustu daga! Ég hef hins vegar komist að raun um, enn einu sinni, að jólin eru bara fyrir fílhraust fólk. Allur maturinn á aðfangadag, Drottinn minn! Til allrar hamingju var uppstytta á jóladag, fyrir utan allt of ríkulegan brunch hjá vinum, en svo tók konfektið við, enda algjörlega ómögulegt að lesa jólabækur konfektlaus.
26. desember mætti mitt fólk í hlaðborð í hádeginu og um kvöldið var hangikjöt hjá tengdó. Í kvöld ætla nokkrir vinir að líta við, í mat að sjálfsögðu.
Mikið var ég fegin að fá brauðsneið með osti og fljótandi skyr.is í hádeginu í dag.
Lifi mötuneyti Moggans!

Pólitísk rétthugsun :)

Ármann Jakobsson hefur samið nýjan texta við lagið um jólasveinana sem ganga um gólf. Bráðfyndin pólitísk rétthugsun hjá Ármanni.
http://skrubaf.blogspot.com/

Rjúpur

Blessuð rjúpan hefur ekki beinlínis flogið í fangið á veiðimönnum þetta haustið. Af fréttum að dæma þurfa margir að sleppa þessum hátíðarmat og borða eitthvað óæðra.
Pabbi bjargaði okkur Kötu um nokkrar rjúpur, sem ættu að duga fyrir okkur og tengdó þessi jólin. Kata er greinilega ekkert of viss, því hún lýsti því yfir að ef ég næði ekki að losa mig við kvefið sem þjakar mig núna, þá fengi ég enga rjúpu! Henni finnst algjör óþarfi að splæsa slíku góðgæti á manneskju með bilað bragðskyn.
Ég hef fullan skilning á þessu sjónarmiði hennar.

Glöggir gestgjafar

Mikið er ég ánægð með fólk sem býður í jólaglögg í nýkeyptu og galtómu einbýlishúsi. Svona á fólk að vera! Hverjum er ekki sama þótt innbúið vanti, þegar húsið er fullt af góðu fólki og glöggi? Til hamingju með húsið, Tobba og Halli ;)

Skoðanaleysi eða sæla?

Svei mér þá, mér tekst ekki að koma saman Viðhorfi fyrir morgundaginn. Undanfarið hef ég bara skrifað aðra hvora viku.
Hverju er um að kenna? Skoðanaleysi mínu? Eða er desember bara svo dásamlegur að ég kem ekki orðum að því og get enn síður fengið mig til að kvarta og kveina, jafnvel þótt meðferðarstofnanir og Framsóknarflokkurinn gefi tilefni til?
Svei mér þá!

Himnasæluvist

Ekki veit ég hvað yrði um stelpurnar mínar ef leikskólans nyti ekki við. Það er nú meiri himnasælustaðurinn.
Á mánudag fór allur skarinn á Rauðu deildinni í heitt kakó og vöfflur heima hjá Lindu leikskólakennara. Hún var auðvitað búin að skreyta og setja upp jólatré fyrir krílin.
Á þriðjudag fór hópurinn upp í Hallgrímskirkjuturn og alla leið í Ráðhúsið. Held nú samt að strætóferðin hafi verið skemmtilegust :)
Í dag fáum við foreldrarnir að slást í hópinn í Húsdýragarðinum, hittum jólasveininn og fáum veitingar.
Og á morgun er náttfatapartý á Rauðu deild.
Heldur einhver að við Kata séum með samviskubit yfir að "geyma" þær systur í þessari sælu alla daga? Onei!

Jólabörn?

Þekkið þið einhverja krakka, á aldrinum 10-14 ára, sem eiga afmæli á aðfangadag? Látið mig þá vita (og Magga Ósk, þú fellur EKKI undir þetta, að verða kelling 28. des.)
Allt í mesta sóma hérna megin eftir notalega helgi. Piparkökubakstur og rólegheit í Logalandinu og jólaball hjá Mogga.
Ég hlakka mikið til jólanna :)

Skýringar og skilningur (Viðhorf í Mbl. 15/12)

Í kjölfar banaslyss á Vesturlandsvegi um síðustu helgi var frá því skýrt að lögreglunni hefði blöskrað framkoma og tillitsleysi vegfarenda á slysstaðnum. Hið sama mun hafa verið upp á teningnum í fleiri slysum. "Eru þess dæmi að aðvífandi ökumenn hafi skammast í lögreglu og sett ofan í við hana vegna tafa á umferð á slysstað," sagði meðal annars í frétt Morgunblaðsins sl. mánudag. Þar kom fram að sumir ökumenn gangi svo langt að aka beinlínis í gegnum vettvang slysa og hafi engan skilning á því að lögregla þurfi að hafa frið til að ljúka vettvangsrannsókn.
Framkoma sem þessi er auðvitað forkastanleg og þeim sem hana sýna til háborinnar skammar. Ég ætla mér alls ekki að reyna að afsaka þessa hegðun, en mig grunar að hún eigi sér ef til vill einhverjar skýringar, aðrar en þær að viðkomandi ökumenn séu öðrum verr innrættir. Þar staldra ég sérstaklega við skilninginn, sem sagt er að ökumenn skorti á nauðsyn þess að lögregla ljúki vettvangsrannsókn.
Skilning er erfitt að öðlast, ef engar eru upplýsingarnar. Karl Steinar Valsson aðstoðaryfirlögregluþjónn hefur nefnt, að tímabært sé að setja upp upplýsingaskilti við helstu stofnæðar til borgarinnar. Með slíkum skiltum mætti hæglega koma þeim skilaboðum til vegfarenda, að vegurinn sé lokaður vegna slyss. Og ef menn bera gæfu til að setja skiltin upp á réttum stöðum, þá eykur það möguleika vegfarenda á að velja aðra leið. Að minnsta kosti mun það auka skilning á aðstæðum og með auknum skilningi kemur virðing og umburðarlyndi.
Íslenskir vegfarendur hafa alist upp við afskaplega slælegar merkingar á vegum. Þau eru óteljandi skiptin, sem ég hef nánast ekið ofan í skurð, eða út af vegi, af því að engar merkingar um framkvæmdir var að finna fyrr en á skurðbarminum. Þar virðist einu gilda hvort framkvæmdirnar eru innan borgarmarkanna eða úti á þjóðvegunum.
Ég man líka eftir allnokkrum skiptum, þar sem ég hef setið föst í umferð, bæði innan borgar og utan. Oft hef ég haldið að einhvers staðar hafi orðið stórslys. Raunin hefur hins vegar oftast nær verið sú, að einhverjar vegaframkvæmdir stóðu yfir og þeir sem þar stóðu að verki höfðu ekki hugsun á að láta fólk vita tímanlega, t.d. svo það gæti valið sér aðra leið. Ég verð að viðurkenna að ég hafði lítinn skilning og enga þolinmæði með því verklagi.
Hér er auðvitað ólíku saman að jafna, töfum vegna gatnaframkvæmda og lokun vegar vegna alvarlegs slyss. En þegar ökumenn hafa alist upp við gegndarlaust tillitsleysi vegna vegaframkvæmda þá hættir þeim áreiðanlega til að álykta sem svo, að biðröðin mikla, sem þeir sitja fastir í, eigi sér einhverjar slíkar skýringar. Engar merkingar segja þeim til um hvað er á seyði. Þeir verða pirraðir og láta það bitna á þeim sem síst skyldi.
Og þrátt fyrir öll fögru orðin um öryggishlutverk ríkisútvarpsins geta þeir ekki treyst á að finna upplýsingar á einni rás fremur en annarri. Umferðarstofa á að vísu í samstarfi við Rás 2 virka daga og segir fréttir af umferð og færð víða um land upp úr 7:30 á morgnana, aftur kl. 14:15 og loks eftir fréttir kl. 17. Á laugardögum heyrist í umferðarútvarpinu á Rás 1. Að öðru leyti er ekki hægt að ganga að neinum fréttum vísum um færð, lokanir og slys.
Upplýsingaskilti eru ágæt leið til að koma skilaboðum til vegfarenda. Nú þegar er slík skilti að finna í nágrenni höfuðborgarinnar, t.d. í Mosfellsbæ, við Rauðavatn og við rætur Hellisheiðar. Þau sýna m.a. hitastig, færð á fjallvegum og vara við hættulegum vindhviðum. Þessum skiltum er hægt að breyta fyrirvaralaust frá höfuðstöðvum Vegagerðarinnar, en þau eru með þeim annmarka að texti getur í mesta lagi verið 10 stafir. Þau nýtast því takmarkað til að vara við lokun vegna alvarlegra slysa, þótt dæmi séu vissulega um slíkt.
Í Hvalfjarðargöngunum er vegfarendum bent á að hafa útvarp sitt stillt á Rás 1, Rás 2 eða Bylgjuna. Ef eitthvað gerist í göngunum geta vaktmenn í gjaldskýli rofið þessar útsendingar og komið skilaboðum og leiðbeiningum til ökumanna. Útsendingarnar rofna hins vegar ekki hjá hlustendum útvarpsstöðvanna, sem staddir eru annars staðar.
Er tæknilega mögulegt að koma þessu kerfi á annars staðar? Alls staðar? Væri hægt að hafa skilti með reglulegu millibili í vegkantinum, sem segir fólki á hvaða rás það á að stilla, ef það þarf upplýsingar um óhapp eða framkvæmdir á þeim vegi sem það er statt? Og lögregla gæti þá rofið útsendingar á afmörkuðum svæðum til að koma nauðsynlegum upplýsingum á framfæri.
Skilti, sem benda vegfarendum á útvarpsrásir, sjást mjög víða erlendis, til dæmis í Bandaríkjunum. Þar hafa menn reyndar bolmagn til að reka sérstakar umferðarrásir allan sólarhringinn og kannski væri í allt of mikið ráðist hér á landi.
Annar möguleiki er sá, að nýta sér almenna farsímaeign landsmanna. Allir geta núna sótt sér fréttir í gemsana og þá ætti að vera hægur vandi að sækja sér líka umferðarupplýsingar. Slíkt kerfi er t.d. við lýði í Bretlandi.
Í kjölfar banaslyssins á Vesturlandsvegi hafa vegfarendur haft samband við lögregluna og beðist afsökunar á framferði sínu. Þeim er ekki alls varnað, þótt augnabliks óþolinmæði og tillitsleysi hafi leitt þá í ógöngur. Slíkar uppákomur verða áreiðanlega færri, og jafnvel úr sögunni, ef vegfarendur fá skýringar og öðlast þar með skilning.

Þrífarar á Baggalúti

Sátt og samlyndi

Margrét systir mín var spurð að því í kvöldfréttum í gær, hvort leyfi hennar frá framkvæmdum fyrir Frjálslynda flokkinn hefði verið niðurstaða sáttanefndar. Hún sagði að þetta hefði verið sátt milli sín og sáttanefndar.
Gott að þarna ríkir sátt og samlyndi. Ég var farin að óttast að þarna væri fátt um frjálslyndi. Og svoleiðis kompaný vil ég auðvitað ekki sjá Möggu í. Nú veit ég að hún er borin á útréttum sáttahöndum.
HA!

Skandinavíusendingar

Pakkar til ættingjanna í Svíþjóð fóru úr landi í dag, tveimur dögum eftir deadline, en póstmenn segja Kötu að það sé allt í sóma. Ég er viss um að Kata hefur sýnt fyllstu pósthúskurteisi og látið eins og hún væri afskaplega þakklát fyrir reddinguna. Samt vita allir að þetta deadline er tómt kjaftæði. Póstmenn vita hins vegar ekki að við vitum...

Undarlegir tímar

Fróðleiksmolinn og lögspekingurinn Leifur er kominn með háskólapróf í bókhaldi.
Við lifum á undarlegum tímum.

Jesssss!!!

Frændum vorum, Færeyingum, er þá ekki alls varnað eftir allt saman!
http://www.mbl.is/mm/frettir/frett.html?nid=1241290

Klukkan

Heldur er það nú vandræðalegt að þykjast nógu forfrömuð til að fást við bloggskrif, en lenda svo í vandræðum með að stilla klukkuna á blogginu. Fjölskylda og vinir hafa áhyggjur, halda að ég skrifi alltaf um miðjar nætur.

Julefrokost

Þessi helgi var afskaplega ljúf.
Á laugardaginn komu lögspekingarnir miklu í heimsókn (hvað hét annars "lögmannsstofan" sem við stofnuðum í einhverju verkefninu?) Við borðuðum paté og salami og reyktan ál og hrátt hangikjöt og stríðstertu í desert, drukkum jólabjór og staupuðum okkur á ákavíti. Öll nema Dúdda. Hún borðaði að vísu og drakk bjórinn, en þarf greinilega að taka sig á í sterku drykkjunum.
Hófið fór hið besta fram og stóð allt þar til tilvonandi prestfrú laumaðist burt í limósínu til að læra súludans.
Þetta er undarlegur hópur.
Á sunnudeginum endurtók sagan sig, með gestum, paté, salami, ál og hangikjöti, en þar sem þetta var hinn alræmdi matarklúbbur heldri og eldri (miðað við lögspekingakjúklingana) borgara bættist á metseðilinn reyktur lax og reykt síldarsalat. Bjór og ákavíti aftur...
Og aftur.
Síðari hópurinn er líka smáskrítinn.
Mikið gott að eiga góða vini og halda julefrokost. Næst verður þetta kannski ekki um sömu helgina, allur þessi matur og drykkur er töluverð þrekraun, jafnvel alvönu fólki.

Glögg og smákökur

Í morgun komu Kata og stelpurnar með mér í vinnuna og hjálpuðu mér að ljúka við skreytingar. Stelpurnar voru búnar að gera tvær jólameyjar, klippa þær út. lita og skreyta.
Dómnefndin kom hingað áðan, einmitt þegar við samstarfskonurnar vorum búnar að hita glöggið og vorum að taka smákökurnar út úr ofninum.
Held að við höfum slegið í gegn.
Kannski var myndin af eiginkonu forstjórans, með gylltan geislabaug, "too much". Við ákváðum bara að ganga eins langt og hægt væri til að gulltryggja sigurinn.
Úrslit eru enn ekki ljós.

Hver er best?

Bylgjan kannaði hver væri best fallinn til að leiða Frjálslynda flokkinn. Niðurstöðurnar voru birtar á bylgjan.is í dag.
Ég get ekki sagt að sigur Margrétar systur minnar hafi komið mér á óvart. Ég er auðvitað ekki hlutlaus í málinu. En að hún rúllaði þessu svona gjörsamlega upp er alveg með ólíkindum. Hörmuleg útkoma Magnúsar Þórs og Jóns Magnússonar þarf ekkert að koma á óvart, en Guðjón hlýtur að vera svekktur.
Kíkið á http://www.bylgjan.is
Niðurstöðurnar eru neðst á síðunni.

Andlaus

Nú er andleysið alveg að gera út af við mig.
Mér sýnist ekkert Viðhorf verða í Mogga á morgun

Við höfnina

Ég breytti lúkkinu á blogginu mínu, en fékk einhvern veginn engu ráðið um útkomuna. Mér líður eins og vitaverði í þessu umhverfi.
Sem er ágætt stundum, en getur verið mjög einmanalegt.
Lærði þó að setja inn linka, vantar bara fleiri virðulega. Þarna er Magga systir virðulegust og þá er nú ýmislegt á hvolfi í heiminum.

Alltaf batnar það...

Í gærkvöldi sagði ég stelpunum mínum frá skreytingakeppninni miklu. Þær urðu óðar og uppvægar og nú stefnir í að þær tryggi mér sigur.
Hugmyndaflugið var ótrúlegt. Þær ætla að byggja yfir básinn minn, setja hurð, búa til platglugga og þegar gægst er inn um gluggana sjást myndir af fjölskyldunni, svo þarf hlið fyrir framan básinn og þegar hliðið er opnað heyrist tónlist og ljós kvikna. Og jólasveinn í fullri líkamsstærð dillar sér í takt við tónlistina.
Í fyrramálið ætla þær að mæta með mér í vinnuna og hrinda öllum hugmyndum sínum í framkvæmd.
Ég þori ekki að segja samstarfsfólkinu frá þessu.

Sænskir nissar

Jæja, þá er ég byrjuð að skreyta básinn minn. Tíu litlir, upplýstir jólasveinar hanga núna uppi. Þeir vekja ekkert sérstaklega mikla hrifningu. ,,Ósköp er þetta sérvitringsleg jólaskreyting," sagði aðstoðarritstjóri (ekki þó sá sem leiðir dómnefndina).
Þetta er reyndar rétt hjá honum. Jólasveinarnir eru nefnilega engir alvöru jólasveinar, heldur sænskir jólanissar, einhvers konar ævintýradvergaafbrigði. Í brúnum buxum og bláum treyjum, en að vísu með rauðar skotthúfur.
Þetta hef ég upp úr því að versla í IKEA.

Skreytingasamkeppni

Starfsmenn Mogga keppast við að skreyta básana sína, enda á að verðlauna þá sem standa sig best. Jólalegasti, frumlegasti og fyndnasti básinn fá verðlaun. Ég væri til í að fá verðlaun fyrir þann jólalegasta, því þá fæ ég úttekt í Krónunni. Eða þann fyndnasta, því þá fæ ég kaffi og ostakörfu. Ég get hins vegar ekki hugsað mér að fá verðlaun fyrir frumlegasta básinn: Heitsteinanudd! Hvernig dettur fólki svona vitleysa í hug? Eins og flest venjulegt fólk sé til í að leggjast nakið á bekk og láta einhvern raða heitum steinum á sig? Tíðkaðist þetta ekki á tímum rannsóknarréttarins?
Reyndar fékk ég einhvern tímann gjafakort í heitsteinanudd, en er löngu búin að gleyma hvernig það atvikaðist. Mér datt ekki í hug að fara frivilligt í slíkar pyndingar. Kata fór og lét eins og þetta hefði verið alveg ægilega notalegt. En hún er nú eins og hún er. Fer í leikfimi og svoleiðis.
Annað er afskaplega undarlegt við skreytingasamkeppnina miklu á Mogganum. Annar aðstoðarritstjórinn er formaður dómnefndar. Sá er frægastur fyrir að vilja helst aldrei taka til í básnum sínum. Blaðabunkarnir á borði hans ná upp í loft og honum finnst það bara fínt. Þessi maður á að dæma bása annarra. Ég er að hugsa um að skreyta minn bás í svörtu og hvítu, því þessi aðstoðarritstjóri er KR-ingur. Nei annars, þá fengi ég kannski verðlaunin fyrir frumlegasta básinn...

Ertu í vinnunni?

Margrét systir mín var í Kastljósinu í gær. Og stóð sig auðvitað stórvel, að vanda.
Ég skammast mín fyrir að viðurkenna að komið er fram yfir hádegi á mánudegi og ég ekki búin að kanna hvort hún er í vinnunni.
Hvaða vinnu? kynni einhver að spyrja.
Mér liggur við að nota frasann ,,Þegar stórt er spurt..." sem annar bloggari notar gjarnan.

Staður í helvíti (Viðhorf í Mbl. 1. des. 2006)

,,Það er staður í helvíti fyrir konur sem hjálpa ekki hver annarri."
Þetta er heiti bókar, sem ég rakst á fyrir skömmu, en ummælin munu höfð eftir Madeleine Albright, fyrstu konunni sem varð utanríkisráðherra Bandaríkjanna. Bókin er eftir tvær sænskar konur, hinn þekkta skáldsagnahöfund og blaðamann Lizu Marklund og Lottu Snickare, ráðgjafa í stjórnun.
Í bókinni rekja Liza og Lotta hvernig komið er öðruvísi fram við konur en karla allt frá frumbernsku, hvernig kynferðið vinnur gegn konum frá upphafi og þær nefna fjölmörg dæmi úr eigin lífi og annarra. Allar konur ættu að geta sett sig í spor þeirra, enda er þetta enginn nýr sannleikur, þótt bráðnauðsynlegt sé að hafa hann ávallt í huga.
Þær taka dæmi af ýmsum rannsóknum, til dæmis hvernig fólk kemur fram við kornabörn eftir ætluðu kyni þeirra. Börnin voru ýmist klædd í bleika eða ljósbláa samfestinga, óháð kyni, og svo var fylgst með viðbrögðum fólks. Og það féll allt í sömu gryfjuna, mælti blíðróma gæluorð við bleiku börnin, reyndi að róa þau og fá þau til að liggja kyrr, helst sofna. Bleiku börnin fengu mjúka dúkku til að halda á í fanginu. Bláu börnin voru hins vegar hvött til að hjala og sprikla, fólk talaði við þau af ákefð og hárri röddu, tók þau upp og hampaði þeim. Og rétti þeim hringlu eða hrossabrest til að slá í og hrista.
Mér sýnist sem þessi hegðun sé ekki bundin við viðbrögð fólks við smábörnum. Fullorðnar konur eiga helst að vera kyrrar, best að þær fljóti bara sofandi gegnum lífið, á meðan strákarnir hjala, sprikla og hafa hátt.
Í formála bókarinnar segja þær Liza og Lotta: "Það er farið með konur sem annars flokks verur í Svíþjóð í dag.
Við höfum verri möguleika en karlar á nær öllum sviðum.
Sá sem heldur öðru fram lýgur.
Þrátt fyrir gott gengi í kvennabaráttunni lendum við alls staðar í því að þurfa að hlusta á bull um jafnréttið í þjóðfélagi okkar: Að konur hafi sömu möguleika og karlar og það sé bara undir okkur sjálfum komið hvernig til tekst. Ungar konur og eldri karlar fá sér í lagi mikið rými í fjölmiðlum þegar þau láta í ljós þessa vanþekkingu sína.
Þetta snýst nefnilega um vanþekkingu. Fólk sem ekki er búið að ná því að konur eru lægra settar í þjóðfélaginu en karlar hefur ekki lesið sér almennilega til. Það talar án þess að hafa fast land undir fótum og rannsóknir sýna annað. Það þarf bara að kynna sér þær."
Þótt höfundarnir tveir séu sænskir og fjalli um sænskt þjóðfélag, gæti bókin allt eins verið rituð um íslenskt þjóðfélag.
Lakari staða kvenna en karla hefur lengi verið mér hugleikin, en tvennt vakti mig sérstaklega til umhugsunar um hana nýlega.
Annars vegar var það ráðning í stöðu rektors Háskólans í Reykjavík. Áður en arftaki Guðfinnu S. Bjarnadóttur var kynntur voru miklar vangaveltur um hver hreppti hnossið. Ég heyrði eldri mann segja eitthvað á þá leið, að það "þyrfti ekki endilega" að ráða konu, því nú væri kona rektor við Háskóla Íslands. Í orðum hans lá að þar með hefðu konur fengið kvótann sinn. Þegar ég benti á að enn væri staðan nú ekki sú að konur hefðu með einhverjum hætti sölsað undir sig allar stöður sem fengur væri í var hann fljótur að draga þetta til baka. Því auðvitað tók hann rökum, honum var bara eðlislægt að líta öðruvísi á málin.
Svo var tilkynnt að Svafa Grönfeldt hefði fengið stöðuna. "Nú, önnur kona?" voru fyrstu viðbrögð margra. Á einni bloggsíðunni sá ég mann velta því fyrir sér, hvort þarna væri að myndast hefð.
Hefð? Að kona taki við starfi af konu? Öfugt við gömlu hefðina, þar sem karl tók ávallt við af karli? Eru menn kannski farnir að óttast að þetta valdi einhverjum usla? Guð láti gott á vita.
Mig grunar reyndar að Svafa hafi ekki fengið starfið af því að nú séu uppi einhverjir nýir straumar í ráðningum. Ég hef ekki heyrt nokkurn mann halda því fram að þessi lektor við HÍ til margra ára og fyrrverandi aðstoðarforstjóri Actavis sé ekki vel að starfinu kominn. Megi henni farnast sem allra best.
"Óheppilega inngripið" sem varaformaður Sjálfstæðisflokksins á að hafa gerst sekur um fyrir prófkjör flokksins á dögunum vakti mig líka til umhugsunar. Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir gerðist svo gróf, að mati sumra karla og áreiðanlega einhverra kvenna, að minna sérstaklega á að konur þyrftu að fá brautargengi í prófkjörum. Hún mun vera þeirrar skoðunar að flokkurinn þurfi að geta boðið fram sterka liðsheild, sem endurspegli ákveðna breidd, bæði út frá landshlutum en ekki síður út frá kynjum.
Ja, svei! Getur það mögulega verið hlutverk varaformanns stjórnmálaflokks að velta fyrir sér hvernig sá flokkur setur saman framboðslista? Sumir myndu nú ætla það. Ég fæ alla vega ekki skilið hvernig þetta getur verið óheppilegt inngrip varaformannsins og konunnar Þorgerðar Katrínar, sem hefur áreiðanlega tekið eftir því hversu skarðan hlut konur hafa borið frá borði í prófkjörum flokks hennar. Það skiptir engu máli, þótt reynt sé að fegra niðurstöður með því að benda á að konur hafi fengið 5 af 12 sætum, eins og gert var í Reykjavík, þegar 3 af þessum 5 lendu í þremur neðstu sætunum. Ber Þorgerði Katrínu ekki skylda til að benda flokksmönnum á að velja svo á lista að þeir endurspegli þjóðfélagið, þjóðfélag karla og kvenna?
Þar að auki veit hún áreiðanlega, að það er staður í helvíti fyrir konur sem hjálpa ekki hver annarri.

Útiljós og jólaljós

Rafmagnið fór allt af efri hæðinni, en rafvirkinn stóð við loforðið og var mættur innan hálftíma. Honum tókst að einangra bilunina við útiljós. Núna vantar ljós í heimreiðina sem fyrr, en hann reddaði málum svo við höfum ljós í forstofu og á gestabaði.
Útiljósaskorturinn var imspírasjón fyrir enn frekari skreytingar utan dyra. Núna lýsir hvítt jólatré upp Logalandið og aðliggjandi götur.
Afskaplega er ég ánægð með þessa lööööngu aðventu mína.

The Vikings are coming

http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/magazine/6170062.stm
Þessi grein BBC, sem Bryndís systir sendi mér, er eins og við Íslendingar viljum hafa greinar um okkur. Meira að segja fyrirsögnin er okkur að skapi. Við erum fá og smá, en afskaplega kná. Og við erum dálítið skrítin, en ekki ógnvekjandi.
Verst að Danir skuli sífellt vera að ergja okkur með öðruvísi skrifum, sem ríma ekki við þessa skemmtilegu sjálfsmynd.

Löng aðventa

Á föstudaginn var ég að byrja á aðventupistli í Moggann þegar mér var bent á að enn væri rúm vika í að aðventan hæfist.
Ég komst hins vegar ekki undan loforði við dæturnar um að við myndum byrja að skreyta um helgina.
Núna er komin þessi fína jólasería á þakskeggið. Hvíta jólatréð, sem átti að standa við útidyrna, reyndist hins vegar eitthvað bilað, svo það verður ekki sett út fyrr en líður á vikuna.
Þetta verður ljúf og löng aðventa.

Úr hugarfjötrum

,,Hugarfjötur - ný bók eftir höfund Alkemistans. Í Hugarfjötri birtist ekki einungis kraftmikil og heillandi frásagnargáfa Paulos Coelhos heldur einnig einstakur skilningur hans á hlutskipti mannsins í heimi óendanlegra möguleika."
Þessi auglýsing ómaði í sjónvarpinu og Kata gat auðvitað ekki stillt sig um að gefa í skyn að nú væri hún búin að finna réttu jólagjöfina handa mér.
Mér var ekkert sérstaklega skemmt.
Kata hefur allaf látið eins og hún væri afskaplega leið á öllu fjasinu í mér um hversu arfavond bók Alkemistinn er, en nú hefur hún viðurkennt að henni er óskaplega létt. Hún hafði nefnilega af því töluverðar áhyggjur, þegar ég keypti það bölvaða rit, að ég væri að sökkva í einhverja naflaskoðun og sjálfsmatsendurnýjun.
,,Og það hefði verið skilnaðarorsök," segir hún.
Mér finnst nú að hún hefði alveg mátt gera tilraun til að koma í veg fyrir bókarkaupin fyrst hún leit svona á málin. En ætla ekki að detta í neina naflaskoðun af því tilefni.

Mannskaðavatn

Glöggir lesendur hafa ef til vill tekið eftir því hversu skyndilega dró úr Rauðavatnsgöngu-grobbi á þessari síðu.
Það á sínar skýringar.
Hér uppi á heiði er oftar en ekki mannskaðaveður. Ég nennti ekki að klofa skaflana. Svo var svo kalt. Og óskaplega hált.
Ég hef bara alls ekki nennt þessu.
Það stendur til bóta í næstu viku. Þá mæli ég ekki með að nokkur maður líti hér við.

,,There's a special place...

... in hell for women who don't help other women."
Þessi ágæta setning mun höfð eftir Madeleine Albright, fyrrverandi utanríkisráðherra Bandaríkjanna.
Ég er að lesa bók eftir tvær sænskar konur, sem ber þetta heiti. Fín lesning fyrir feminista.

Einelti og einsleitni (Viðhorf í Mbl. 24/11)

Hún er heldur undarleg, sú árátta okkar að þurfa sífellt að hafa vit fyrir fólki með alla hluti. Ég er auðvitað undir sömu sök seld, enda væri lítið gaman að skrifa svona pistla ef ég mætti ekki viðra skoðanir mínar á öllum sköpuðum hlutum.
Núna eru það barnaafmæli. Ekki þó þetta eina sanna, sem er að bresta á í desember, heldur barnaafmæli almennt. Þau virðast núna vera skipulögð af skólum og foreldrafélögum, en ekki afmælisbarninu og foreldrum þess.
Um daginn sagði vinkona mín farir sínar ekki sléttar. Litli guttinn hennar ætlaði að halda upp á afmælið sitt og setti saman gestalista. Á þeim lista voru bestu vinirnir úr fótboltanum, líka bestu vinirnir úr handboltanum og svo fjórir bestu vinirnir úr skólabekknum.
Móðirin sá ekkert athugavert við gestalistann og afmælið fór hið besta fram. En Adam var ekki lengi í Paradís. Móðirin fékk tölvupóst frá kennara drengsins, þar sem gerð var athugasemd vegna þess að hann hafði ekki boðið öllum drengjunum í bekknum, eins og reglur skólans og samþykktir foreldrafélagsins kveða á um. Hann hafði sem sagt skilið útundan.
Þetta sjónamið kennarans hefði átt rétt á sér, ef afmælisbarnið hefði boðið öllum bekkjafélögum nema einum. En því var aldeilis ekki að heilsa. Hann bauð fjórum af fimmtán strákum og hafði því gerst svo grófur að skilja ellefu útundan.
Móðirin benti réttilega á, að ef drengurinn hefði boðið öllum strákunum í bekknum, þá hefði hann ekki getað boðið bestu vinum sínum úr boltanum. Fjölskyldan býr vissulega í ágætu húsnæði, en það eru nú samt takmörk fyrir hversu marga fjöruga gutta er hægt að hýsa í einu. Og hvar er réttlætið í því að hann þurfi að bjóða öllum strákunum í bekknum, en sleppa þá hinum strákunum, sem eru miklu meiri félagar hans? Er ekki eineltisumræðan komin á villigötur þegar reglurnar eru orðnar svona ósveigjanlegar?
Að allt öðru: Í Morgunblaðinu á mánudag var mynd af ýmsum þjóðarleiðtogum heims. Þeir sátu fund leiðtoga aðildarríkja Efnahagssamvinnuráðs Asíu- og Kyrrahafsríkja, APEC, en fundurinn var haldinn í Víetnam. Á myndinni voru höfðingjarnir í hefðbundnum víetnömskum klæðnaði, sem kallast ao dai. Í hópi leiðtoganna mátti þekkja George W. Bush Bandaríkjaforseta og Vladímír Pútín Rússlandsforseta. Báðir voru þeir í heiðbláum, síðum silkikufli með gylltu munstri.
Þessi mynd vakti mig til umhugsunar. Hvað ef fundurinn hefði verið haldinn í Bandaríkjunum? Hefði þá þótt tilhlýðilegt að fara fram á það við leiðtogana, að þeir klæddust allir saman svörtum jakkafötum, hvítri skyrtu, bæru rauð hálsbindi og væru í gljápússuðum, svörtum skóm? Ætli forsætisráðherra Víetnam hefði ekki þótt undarlegt að skilja sinn sparilega ao dai eftir uppi á hótelherbergi, til að skrýðast jakkafötum frá gestgjafanum, Bush forseta? Og vera svo leiddur út í garðinn við Hvíta húsið svo hægt væri að taka mynd af honum í þessum hefðbundna klæðnaði heimamanna?
Vonandi fá íslenskir ráðamenn ekki þá hugmynd að storma með erlenda þjóðhöfðingja til Sævars Karls og klæða þá alla upp í jakkaföt. Mér finnst miklu skemmtilegra að sjá afríska höfðingja, sem hingað slæðast af og til, í sínum bubu eða dashiki. Eða gesti frá Mið-Austurlöndum í kaftan. Og hvað ef hingað kæmi nú einhver háttvirtur Japaninn og vildi endilega klæðast hakama eða kimono, en ekki þeim vestrænu fötum, sem þó hafa náð svo almennri útbreiðslu þar í landi?
Eða ef hingað villtist bútanskur þegn, en þeim ku vera uppálagt að láta aldrei sjá sig utan dyra nema í hnésíðu kuflunum sínum, gho. Þá væri nú aumt að mælast til þess að hann færi frekar í teinótt jakkaföt og hætt við að mikil vandlætingaróp hæfust um að við sýndum menningu hans og sögu mikla lítilsvirðingu með slíkri uppástungu.
Og auðvitað væri argasti dónaskapur að ætlast til að hinir tignu gestir okkar vörpuðu eigin klæðum og klæddust á þann hátt sem okkur líkar best. Ég er líka viss um að enginn hefur neytt Bush og Pútín í kuflana sína.
En ekki eru allir gestir jafn tignir, að mati gestgjafanna, né klæði þeirra fögur. Þótt við myndum aldrei ætlast til að sumir gesta okkar breyttu klæðaburðinum, þá þykir okkur þó alveg sjálfsagt að aðrir geri það. Við, og þá á ég við okkur hér á Vesturlöndum, viljum til dæmis banna múslimakonum að ganga í niqab, sem hylur höfuð og andlit, fyrir utan augu. Og það þarf nú ekki einu sinni að ræða það hversu illa okkur er við búrkuna, sem hylur konur alveg. Klæðnaður þessara kvenna er til marks um hversu kúgaðar þær eru, segjum við. Og teljum okkur geta sett okkur á háan hest, enda njótum við svo mikils frelsis að unglingsstúlkur geta verið hálf naktar á almannafæri án þess að við sjáum nokkuð athugavert við stöðu okkar sem siðferðispostular.
Okkur finnst þægilegast, þegar öll dýrin í skóginum eru vinir. Þess vegna viljum við setja reglur sem skylda krakka til að bjóða öllum börnunum í bekknum í afmælið sitt, þótt þau vilji bara bjóða örfáum. Við viljum líka gjarnan setja reglur um hvernig eigi að klæða sig, svo allir séu eins og enginn stingi í stúf. Í báðum tilvikum er afskaplega vandlifað og hætt við að reglur og vilji stangist á í hið óendanlega.

Gott, gott

Ósköp er nú gott að eiga vini sem hringja og bjóða manni í kvöldmat í miðri viku. Og eru rétt nýbúnir að fæða mann og hýsa í sumarbústað.

Verði ljós

Fyrir fimm vikum varð efri hæðin í Logalandinu rafmagnslaus. Ég reyndi að dekstra rafmagnstöfluna til, setja einn rofa upp í einu og finna þannig hvar meinið lá. Það dugði ekkert, bilunin var svo alger að öll taflan var úti.
Mér tókst, í gegnum klíkuskap, að fá rafvirkja med det samme. Hann tók töfluna í sundur, fann biluðu tenginguna og tókst að koma rafmagni á eftir hæðina, fyrir utan forstofu og gestabað. Og engin lýsing var í stétt fyrir framan hús. Svo sagði hann að ég yrði að fá kollega hans til að rekja bilunina á réttan stað, líklega væri þetta ónýtur spennir fyrir halogen-ljós.
Fimm vikum síðar kom loksins, loksins kollegi hans, eftir ótal simtöl og jafn mörg loforð um að hann kæmi ábyggilega ,,á morgun". Sá opnaði töfluna á ný, stakk vírnum á sinn stað, allt lýstist upp og engrar bilunar vart.
,,Ef slær út aftur hjá þér þá hringirðu bara og ég kíki á þetta."
Ég vissi ekki hvort ég átti að hlæja eða gráta.

Vírushremmingar

Úps!
Ég bið fólkið á msn-listanum forláts á vírusnum, sem ég dreifði um allar trissur. Held ég hafi fengið hann frá Lottóinu, en er ekki viss. Mér leið ekki vel þegar ég sá hvern gluggann á fætur öðrum opnast og þessi fjári dreifði sér í mínu nafni um allt.
Mér er nær að vera að unglingast svona með tækninýjungar.

Snjór, snjór, snjór!

Frábær helgi að baki. Á laugardag heimsóttum við Addý og Báru í sumarbústaðinn í Skorradal. Þar var dekrað við okkur, m.a. með snilldar rizotto.
Á sunnudagsmorgun var Logalandið á kafi í snjó. Við fórum út með snjóþoturnar og nágrannarnir á nr. 2 bættust í hópinn. Flott fimm barna lest sem brunaði niður brekkuna ;)
Svo gerðum við flott snjóhús við nr. 2, fengum heitt súkkulaði með rjóma, fullorðna fólkið dálitla púrtvínslögg og þá var orðið nógu dimmt til að fara með kertalugtir út í snjóhús.
Ungarnir hamingjusamir.
Fullorðna fólkið örmagna.
:)

Veiðileyfi í desember (Viðhorf í Mbl. 17. nóv)

Hann virðist ætla að hefjast enn á ný, söngurinn um að jólin séu hátíð kaupmanna, sem setji jólaskrautið allt of snemma upp, drekki öllum í auglýsingum og telji fólki trú um að það sé algjörlega bráðnauðsynlegt að eignast alls konar óþarfa.
Og nú hefur enn einu sinni verið gerð könnun á því hve miklu Íslendingar muni eyða í jólahaldið. Rannsóknarsetur verslunarinnar segir að það verði um 8 milljarðar króna. Reiknað er með að þessi mikla verslun fari á skrið á nýbyrjuðu kortatímabili. Íslendingar ætla víst flestir að kaupa jólagjafir fyrir um 26 til 50 þúsund krónur, en tæpur fjórðungur þjóðarinnar reiknar með að nota 51 til 75 þúsund krónur í gjafir.
Jólin eru hátíð ljóss og friðar. Þau eru hátíð barnanna. Það má vel vera að sumum þyki þau líka vera hátíð kaupmanna og að þannig séu þau slæm birtingarmynd neyslusamfélagsins. Þar er ég algjörlega ósammála.
Í desember vil ég fara á jólatónleika, sjá jólakvikmyndir, kaupa jólaskraut og skreyta allt hátt og lágt heima hjá mér. Ég vil kaupa sérstakt jólaskraut til að punta nýja herbergið stelpnanna minna og útbúa fallegan aðventukrans á stofuborðið. Ég vil fara með stelpurnar mínar á jólaleikrit og kaupa handa þeim fín og falleg jólaföt. Ég vil hlaupa á milli verslana og finna þessa einu réttu jólagjöf handa konunni, dætrunum, vinum og vandamönnum. Ég vil rogast með hvern innkaupapokann á eftir öðrum út úr matvöruversluninni, með hangikjöt og hamborgarhrygg. Ég vil kaupa stóru úthafsrækjurnar af samstarfskonu minni, því þær verða girnilegur forréttur. Ég vil hafa uppi á honum Ævari og kanna hvort hann fer til rjúpna, svo veislumaturinn á aðfangadagskvöld verði eins og hann hefur alltaf verið, allt frá því að pabbi minn fór á fjöll með haglabyssuna sína. Ég vil norpa í kuldanum við jólatréssöluna, mæla og spá þar til ég hef fundið fallegasta tréð í stofuna heima. Ég vil sitja fram á nótt, skoða jólakortin sem ég fékk í fyrra og skrifa ný til fólks um allan heim, sem ég sinni því miður ekki sem skyldi aðra mánuði ársins. Ég vil koma heim úr vinnunni og sjá lítinn bunka af jólakortum á mottunni undir póstlúgunni. Ég vil fara í ÁTVR og kaupa gott púrtvín til að sötra með köldum gestum sem kíkja í aðventuheimsókn. Ég vil skúra allt og skrúbba, svo heimilið verði glansandi fínt um jólin. Ég vil eyða einum degi í piparkökubakstur með Kötu og stelpunum. Ég vil líka baka smákökur eins og mamma mín bakaði alltaf. Ég vil kaupa fínasta pappír og kort til að jólapakkarnir verði glaðlegir og fallegir. Og þessa aðventuna vil ég líka fara til Kaupmannahafnar og eiga náðuga stund í julefrokost með Kötu á Det Lille Apotek.
Auðvitað sýnir flest í þessari upptalningu botnlausa neysluhyggju, ef fólk kýs að líta svo á. Kona, sem búsett er í útlöndum og hefur sjálf yfirdrifið að bíta og brenna, sagði eitt sinn við mig að hún væri fegin að vera ekki hér á landi í desember, því hérna væri svo brjálað stress. Hún treysti sér bara ekki til að horfa upp á þetta innkaupabrjálæði, þar sem fólk stundaði hamslausa eyðslu í tilefni jólanna.
Við þessu á ég bara eitt svar: Ég kýs að eyða mínum eigin peningum, sem ég hef aflað á heiðarlegan hátt, í mína þágu og fjölskyldu minnar á jólunum. Mér er gjörsamlega fyrirmunað að skilja, hvers vegna annað fólk hefur svo þungar áhyggjur af innkaupum mínum í desember. Sjaldnast gerir þetta sama fólk athugasemdir þegar ég kaupi mér flík, eða þegar fjölskyldan fer í sumarfrí. Af hverju í ósköpunum er þá opið veiðileyfi á mig og aðra neytendur í desember? Er kannski skemmtilegra að varpa skugga á jólagleðina en venjulega, hégómlega gleði yfir einhverju öðru?
Og hvers vegna þarf ég að sitja undir því að þessi "eyðsla" mín í desember varpi á einhvern hátt skugga á tilefni sjálfra jólanna? Fær það staðist að innkaupaferðirnar mínar rýri gildi trúarinnar, dragi úr mikilvægi aðfangadags og jóladags? Er ekki hægt að gera sér dagamun, en minnast þess samt af hverju við höldum jól?
Ég þarf vonandi ekki að taka það sérstaklega fram, en geri það nú samt, að ég tala ekki fyrir hönd þeirra sem eiga á einhvern hátt um sárt að binda eða geta ekki notið jólanna sem skyldi, hvort sem það er vegna veikinda, fátæktar eða af öðrum ástæðum. Sá hópur er heldur ekki sá sem hæst hefur í desembermánuði um "kaupmannajól" og "neyslubrjálæði". Og auðvitað eru fjölmargir sem láta eitthvað af hendi rakna í desember til þeirra sem standa verr að vígi. Og gera það ekki síst af því að það er sjálfur jólamánuðurinn.
Ég ætti nú ekki að eyða öllu púðrinu í að býsnast yfir þessu tuði margra um eyðslu og neyslukapphlaup fyrir jólin. Líklega ætti ég að spara eitthvað fyrir nýárið. Því þá eru Íslendingar víst svo ægilega vitlausir að þeir eyða milljónum á milljónir ofan í alls konar flugelda og blys. Og kaupa enn á ný veislumat. Ég geri það svo sannarlega og læt fara alveg ægilega í taugarnar á mér alla þá sem segja, drjúgir á svip, að þeir ætli nú bara að fylgjast með nágrönnunum brenna peningunum sínum. Ekki yrði nú ljósadýrðin mikil ef allir hugsuðu svona.
Ég harðneita því að ég sé í einhverju kapphlaupi við Mammon í desember. Hins vegar sakar dálítið skemmtiskokk með honum ekki nokkurn mann. Þvert á móti, í desember lífgar það skokk upp á sál og líkama og fátt fær slegið á gleði mína. Nema fólkið sem sífellt sér sig knúið til að býsnast yfir hvernig aðrir kjósa að eyða eigin peningum.

Jólatónleikarnir

Ég er búin að bíða spennt eftir jólatónleikum í Höllinni. Þar átti Sinead O'Connor að syngja (eða Kate Bush ef Sinead væri upptekin) og fado-söngkonan Mariza frá Portúgal, ásamt minni spámönnum.
Núna eru tónleikarnir auglýstir. Engin Sinead, engin Kate, engin Mariza en hins vegar koma bæði Eleftheria og Patricia.
What the ....???
Svo verður Petula Clark heiðursgestur tónleikanna. Hún átti hit árið 1964.
Það er huggun harmi gegn að Eivör Pálsdóttir verður þarna. Hún er snillingur. Og mér skilst að þessi Sissel geti sungið, en hún er norsk, svo ég hef töluverða fordóma.

Innlit Útlit

Mér er sagt að vinnustaðurinn minn hafi verið í hinum alræmda sjónvarpsþætti Innlit Útlit. Ég var ekkert vöruð við þessu og núna er of seint að fara til Sævars Karls og dressa sig upp.

Enn af alkemista

Í gærkvöldi komu ágætar konur í heimsókn. Ég asnaðist til að fara að býsnast enn og aftur yfir Alkemistanum, þrátt fyrir að Kata hvessti á mig augun, löngu búin að fá hundleið á umræðuefninu.
Auðvitað kom í ljós að önnur þessara ágætu kvenna hafði lesið bókina og litist svona ljómandi vel á hana. Hún lýsti söguþræði bókarinnar frá bls. 19 og til enda, í vonlausri tilraun til að sannfæra mig um ágæti hennar.
Mátulegt á mig.

Skemmtilegri fréttir

Ég fæ stundum yfir mig nóg af fréttum.
Þá kíki ég á þessar vefsíður og öðlast aftur ofurtrú á mannkyninu.

http://www.onion.com

http://www.baggalutur.is

Pirrandi afskiptasemi

Ég þoli ekki þegar fólk fettir fingur út í eyðslu annarra á eigin peningum í desember.
Best ég fái útrás í Viðhorfi á morgun.

Andi jólanna

Stelpurnar mínar eru báðar með afskaplega skemmtilegan skítahúmor. Þetta var jólamyndatakan í fyrra!

Ádeila? Nei, hættu nú alveg!

Í morgun hringdi í mig fullorðin kona, sem vildi endilega tjá sig um Viðhorfið. Um Brján, Odd og hinar kýrnar.
Þessi kona sagði, að þótt teiknimyndin um þá félaga hafi kannski ekki verið gott barnaefni, þá hafi þetta verið fyrirtaks ádeila á konur í stjórnmálum. Þær noti júgrin sér til framdráttar (ég get svarið það, þetta sagði hún orðrétt) en taki svo upp alla háttu karlmanna.
Svo fór hún að nefna dæmi um hinar og þessar konur í stjórnmálum, ræða um hvort þær væru kvenlegar á skrokkinn (aftur, hennar orðalag) og hversu karlmannlegar þær væru í öllum háttum.
ARG!
Ég er allt of vel upp alin og gat ekki verið vond við gamla konu. Maldaði aðeins í móinn og sleit samtalinu eins fljótt og ég gat.

Frábær gen

Náfrænka mín er eftirsótt fyrirsæta í París.
Ég ætla að biðja hann Kára að skoða málið.

Lukka um helgina

Karfastelpan Lukka er hugrökk og klár, svo ég sá ekki nema mátulega eftir rúmlega 12 þúsund krónunum sem fjölskyldan þurfti að punga út til að sjá Hafið bláa. Annars er þetta óttalega þunnt stykki.
Stelpurnar skemmtu sér hins vegar vel og líklega átti þetta aldrei að höfða til okkar Kötu hvort sem er.

Hvar eru konurnar?

Niðurstöður úr prófkjörum eru stundum afskaplega leiðinlegar. Hvar eru allar konurnar í Suðurkjördæmi? Ekki eru þær á lista Sjálfstæðisflokksins. Eða Samfylkingarinnar, þótt þar verði krafsað í bakkann með einhverjum kvóta. Eða Framsóknarflokksins.
Síðast í dag var ég að rifja upp kvennafrídaginn árið 1975. Þá var ég fimmtán ára og sannfærð um að allt væri að þokast í rétta átt. 31 ári síðar er ég eðlilega farin að örvænta. Látum vera þótt mín kynslóð standi í sama strögglinu og þá. En verður þjóðfélagið eins þegar stelpurnar mínar verða fullorðnar?

Blítt og létt

Ég vorkenndi mér í hádeginu, þar sem ég barðist gegn haglélinu við Rauðavatn. Núna er ástandið enn verra, sér ekki út um glugga og hávaðarok. Gott að uppgötva eftir á að í raun gekk ég þetta í blíðu.

Dálítið mædd og leið

Ég er auðvitað ánægð með þau góðu viðbrögð sem ég hef fengið við Viðhorfinu mínu í dag. Samstarfskonur eru lukkulegar, sem og ýmsar konur úti í bæ.
Samt er ég dálítið mædd og leið. Að ég skuli hafa þurft að skrifa þetta árið 2006 og að konur skuli klappa mér á öxlina og hrósa mér fyrir að benda á svo augljósa og óþolandi hluti.

Karlkyns hugrekki (Viðhorf í Mbl. 10. nóv)

Í leiðindaveðrinu síðasta sunnudag ákvað ég að skreppa í bíó með dætrum mínum. Fyrir valinu varð teiknimyndin Bæjarhlaðið, eða Barnyard, eins og hún heitir upp á ensku.
Ég hefði betur kynnt mér um hvað þessi mynd fjallaði áður en ég ákvað að sýna tveimur fimm ára stelpum þessi ósköp. Á auglýsingaspjöldum fyrir myndina voru stórar og stæðilegar kýr og mig rámaði í að hafa séð sjónvarpsauglýsingu, þar sem ein kýrin hermdi eftir bréfbera þegar hann sá ekki til. Meira vissi ég ekki.
Svo hófst blessuð myndin og forystukýrin hóf upp raust sína. Dimma og mikla karlarödd. Forystukýrin, sem stóð þarna á afturlöppunum, með júgur út í loftið og hélt þrumandi ræðu yfir hinum dýrunum á bænum, hét Brjánn.
Brjánn? Kýrin Brjánn, en ekki nautið Brjánn? Ójá.
Það fyrsta sem mér datt í hug var að íslenska talsetningin hefði misheppnast svona heiftarlega. Karlmaður hefði verið látinn lesa inn rödd kýrinnar fyrir einhvern undarlegan misskilning. En svo skokkaði "sonur" Brjáns, hann Oddur, inn í myndina með spenana hoppandi og þá var mér allri lokið.
Í ljós kom að hver einasta kýr, sem eitthvað kvað að í myndinni, var karlkyns. Leiðtoginn Brjánn gætti dýranna á bænum og fórnaði lífi sínu í baráttu við sléttuúlfa. Oddur vildi bara skemmta sér alla daga, en tók auðvitað að sér forystuhlutverkið þegar nauðsyn krafði. Hann hljóp þó aðeins út undan sér þegar hann fór í mikinn leiðangur á bíl og fékk þrjár aðrar kýr með sér. Þarna sátu þessar kýr, með júgrin sín, óku bíl, töluðu stórkarlalega saman og duttu í það með því að drekka mjólk!
Brjánn var ekki ánægður með ábyrgðarlaust líferni Odds og reyndi mikið að snúa honum af þessum villigötum. Hann minnti son sinn líka á eitthvert atvik, þegar hann hafði talið hann vera stelpu. Það var greinilega það allra versta. En kannski hefur Brjánn blessaður ruglast af því að sonur hans var með júgur. Hver veit?
Þarna voru líka fleiri karlverur, til dæmis var yfirvegaði og klári asninn auðvitað karlkyns og þarna var hundur og svín og besti vinur Odds, skemmtilega músin, var líka karlkyns.
En þótt allar hetjurnar og töffararnir í myndinni hafi verið karlkyns, þá slæddust einstaka kvenverur með. Fyrsta er að telja ungu kúna, sem kom á bæinn og heillaði Odd frá fyrsta degi. Þau sátu saman og ræddu um lífið, bæði með júgrin sín út í loftið, en kýrin unga með litla bleika slaufu við annað eyrað. Líklega svo við bíógestir gætum áttað okkur á því að hún væri kvenkyns.
Síðar í myndinni bar þessi kvenlega kýr litlum kálfi, sem kom í heiminn með júgur, eins og allar hinar kýrnar. Oddur, hinn nýi leiðtogi, var að vonum afskaplega stoltur af nýfæddum "syni" sínum. Það voru sem sagt engin takmörk fyrir vitleysunni. Og aldeilis hentugt fyrir Odd hinn hugumstóra og júgurmikla að kýrin var kelfd þegar hún kom á bæinn.
Aðrar kvenverur í myndinni voru kven-kýr-vargurinn óviðkunnanlegi, sem var besta vinkona kýrinnar með bleiku slaufuna, agnarsmái og ofurkrúttlegi hænuunginn Maja, hjálparvana hænurnar sem verja þurfti dag og nótt fyrir gráðugum sléttuúlfum og bóndakonan á næsta bæ, sem var sínöldrandi taugahrúga og hrakti mann sinn í endalausa bjórdrykkju.
Einn ungur hani var í hópnum. Sá átti erfitt með að gala, en auðvitað fann hann röddina sína á ögurstundu, á meðan hænurnar gögguðu af skelfingu og gerðu ekkert af viti.
Mér skilst að þessi mynd hafi átt töluverðum vinsældum að fagna í bíóhúsum heimsins. Það ætti ekki að koma mér á óvart, enda virðast engin takmörk fyrir því bulli sem fólk gleypir við frá Hollywood. Einhvers staðar sá ég haft eftir höfundi myndarinnar, sem jafnframt er leikstjóri hennar, að hann hefði sett júgur á allar "karlkyns kýrnar", af því að júgur væru fyndin. Það var og.
Hér eftir ætla ég hins vegar að kynna mér myndirnar í bíóhúsunum fyrirfram. Ég ætla ekki oftar með fimm ára systur á myndir, þar sem allar kvenverur eru hjálparlausar og/eða vitlausar og þurfa að vera upp á náð og miskunn annarra komnar. Þær fá alveg nóg af slíkum skilaboðum frá umheiminum, þótt við förum ekki líka að borga okkur inn á slíkan glórulausan bjánagang. Af hverju í ósköpunum máttu kýrnar hugprúðu ekki vera kvenhetjur? Hugrakkar og kraftmiklar, með júgrin sín.
Þegar við mæðgur komum heim eftir sýninguna ræddi ég við þær um myndina. Ég bað þær að nefna mér einhverja "stelpu" eða "konu" í myndinni og þær mundu strax eftir Maju litlu. Sem var líklega illskásti kosturinn af þeim fáu kvenkyns, sem myndin bauð upp á. Margréti fannst frábært hvað Maja var hugrökk þegar sléttuúlfurinn ætlaði að éta hana. "Hún var rosalega reið og sagði að hann væri vondastur í heimi," sagði Margrét og var stolt af uppreisnaranda Maju.
Eftir nokkrar umræður í viðbót um hugrekki Maju, en jafnframt hjálparleysi, komst Margrét að þeirri niðurstöðu að það hefðu átt að vera einhverjar stelpur í dýraliðinu sem bjargaði hænunum, því "stelpur geta alveg bjargað."
Elísabet systir hennar var dálítið þögul, aldrei þessu vant. Þegar ég gekk á hana og spurði af hverju hún héldi að engar stelpur hefðu verið í hópi hinna hugrökku bjargvætta svaraði hún: "Kannski hafa bara strákar gert þessa mynd."

Þrír komma SEX

Rauðavatnshringurinn er 3,6 km, en ekki 3,4.
Alltaf gott þegar afrek manns stækka vegna mistaka í mælingum.

Rauða torgið og Baugur

Ég gekk hringinn í kringum Rauðavatn í hádeginu. Hringurinn mun vera 3,4 km og ég var sléttar 40 mínútur.
Torgið handan við Rauðavatn heitir víst Rauða torgið. Og við vatnið er listaverk sem heitir Baugur.
Mátulegt á Moggann.

Metsöludulspekikjaftæði

Ég var í London um daginn. Frábærar bókabúðir þar á hverju strái. Í einni þeirra keypti ég nokkrar bækur, þar á meðal Alkemistann eftir Paulo Coelho. Ég vissi að þessi bók hafði selst í bílförmum og mig rámaði í að gagnrýnendur héldu ekki vatni af hrifningu.

Fuss og svei! Ég gafst upp á blaðsíðu 19, þegar gamli maðurinn var búinn að lauma út úr sér hverri andskotans spákökuspekinni á fætur annarri og fjárhirðirinn ungi gleypti við hverju orði. Er þetta þessi ,,mannbætandi lesning" sem allir eru svo heillaðir af? Einhver niðursoðin speki um að allir eigi að vera trúir draumum sínum og þrám, heilir og sannir, almennilegar manneskjur? Mér fannst ég stödd á einhverri nýaldarsjálfshjálparsamkomu.

Ég hefði átt að hætta við að kaupa bókina þegar ég sá að hún hafði selst í 30 milljónum eintaka. Það er enginn gæðastimpill á nokkurn skapaðan hlut, nema þá helst störf markaðsfræðinganna sem kynntu þetta gutl sem djúpa speki.

Ég hef allnokkrum sinnum fallið í þá gryfju að kaupa bækur, sem lofaðar hafa verið í hástert og keyptar af vitlausu fólki um allan heim. Ég þarf varla að lýsa gífurlegum vonbrigðum mínum með Brýrnar í Madison-sýslu fyrir þeim sem lesið hafa þá hörmung.

Alkemistinn eyðilagði gærkvöldið og ég er enn pirruð.

Britney á lausu

Leifur fagnar þessum fréttum mjög. Merkilegt nokk.

Má ekki nefna þetta?

Nú sprettur hver vitringurinn upp á fætur öðrum og hrópar um rasisma og jafnvel nasisma. Ástæðan virðist fyrst og fremst einhver ummæli manna í Frjálslynda flokknum, alla vega virðast ummæli Ögmundar Jónassonar og Grétars Þorsteinssonar á ASÍ þingi, um erlent vinnuafl, ekki teljast með. Samt sé ég lítinn mun þarna á.
Á þessari umræðu eru tveir gallar. Annar er sá, að sumir menn eru einfaldlega ekki nógu vel gefnir til að ræða um innflytjendur án þess að verða fótaskortur á tungunni og hljóma eins og argasta afturhald. Kannski eru þeir jafnvel rasistar.
Hinn gallinn er pólitísk rétthugsun, sem ætlar allt lifandi að drepa. Er það virkilega svo, að ef einhver segir að huga verði að hugsanlegum erfiðleikum vegna mikils fjölda innflytjenda, þá sé hinn sami umsvifalaust stimplaður rasisti? Er einhver glóra í því? Er ekki miklu glórulausara að gera kröfu um íslenskunám fyrir innflytjendur, en bjóða svo ekki upp á slíkt nám? Er ekki glórulaust að ætlast til að börn innflytjenda sæki íslenska skóla, en ganga ekki úr skugga um að námsefni falli að breyttu samfélagi? Er ekki alveg glórulaust að spyrða íslenskan smáflokk við hreyfingar Le Pen og idjótans í Austurríki, af því að einhver þar innanflokks nefndi að Íslendingar ættu að forðast að falla í sömu innflytjendagryfjur og nágrannaþjóðir?
Sumum ferst afskaplega illa að tjá sig um þessi mál. Blaðagrein, þar sem höfundur segir nánast hreint út að hann sé afskaplega hlynntur hvítum, kristnum innflytjendum frá Norður-Evrópu, er auðvitað afskaplega slæmt innlegg og væri hlægileg ef maðurinn teldi sig ekki eiga erindi inn á þing.
En þýðir það að þessi mál megi ekki ræða?
Ég get hér með upplýst, að þessi mál eru rædd. Út um allt. Það eru bara pólitíkusar sem þora ekki að opna munninn af ótta við að vera stimplaðir rasistar.
Og kannski engin furða miðað við ómálefnalega umræðu síðustu daga.

Við lögum þetta, ef við fáum að vera í friði...!

Í gær lét önnur sjónvarpsstöðin fréttaritara sinn í Færeyjum fabúlera eitthvað um að líklega hefði verið kominn meirihluti fyrir samþykki frumvarps um bætta réttarstöðu samkynhneigðra þar í landi, en upphlaup á Norðurlandaráðsþingi hefði skemmt fyrir.
Ja, svei! Er sannfæring fólks á þinginu þar svona aum? Getur staðist að fólk hafi, af fyllstu einlægni og sannfæringu, ákveðið að kippa þessu í liðinn, en ætli núna að snúa baki við þeirri mannréttindahugsjón sinni, af því að útlendingar leyfa sér að hafa skoðun á málinu?
Í fyrra töldu menn sig hafa meirihluta fyrir sama frumvarpi, en það var nú samt fellt með 20 atkvæðum gegn 12. Einhverjir hafa þar komið heldur óhreint fram og gefið í skyn að þeir ætluðu að styðja mannréttindi, en snúist svo hugur. Ekki voru Íslendingar að skipta sér neitt sérstaklega af þá.
Aularök.

Skrifa undir hér!

http://www.act-against-homophobia.underskrifter.dk/

Vinur er sá er til vamms segir (Viðhorf í Mbl. 3. nóv)

Jógvan á Lakjuni, samstarfsráðherra Færeyja, er víst ævareiður út í Rannveigu Guðmundsdóttur. Hann segir hana hafa móðgað færeysku þjóðina á þingi Norðurlandaráðs í Kaupmannahöfn.
Ég þurfti nú að láta segja mér það tvisvar að íslenskur þingmaður - og það Rannveig Guðmundsdóttir - hefði tekið upp á þeirri ósvinnu að móðga vini okkar Færeyinga. En svo kom skýringin: Rannveig hóf máls á réttindum samkynhneigðra í Færeyjum, eða öllu heldur réttindaskorti. Auðvitað var hún ekki að móðga færeysku þjóðina með þessum athugasemdum. Vinur er sá er til vamms segir.
Í Færeyjum er staðan eins og hún var fyrir um 20-30 árum hér á landi. Samkynhneigðir eru ósýnilegir, en það er að sjálfsögðu ekki vegna þess að þar sé samkynhneigð óþekkt, heldur vegna þess að samkynhneigðir Færeyingar eru ýmist í felum, eða fluttir úr landi. Þeim er ekki vært í eigin landi vegna fordóma.
Samstarfsráðherrann taldi illa vegið að heimalandi sínu á þingi Norðurlandaráðs og dró fram Norrænu tölfræðiárbókina 2006. Þannig sýndi hann fram á að aðstæður í Færeyjum væru að mörgu leyti betri en í öðrum ríkjum Norðurlanda, meðal annars væru þar sjálfsmorð og skilnaðir fátíðari, glæpatíðni lægri og fæðingartíðni hærri.
Hvernig þessar upplýsingar eiga að sýna fram á að ekki sé gengið á mannréttindi samkynhneigðra í Færeyjum er mér hulin ráðgáta. Líklega er svokölluð smjörklípuaðferð ekki bundin við íslensk stjórnmál.
Og þegar ráðherrann lá enn undir ámæli vegna þess að ekki er bannað með lögum í Færeyjum að mismuna fólki eftir kynhneigð, þá var svar hans eitthvað á þá leið að í löggjöf annarra norræna ríkja um bann við mismunun væru t.d. fatlaðir ekki sérstaklega nefndir en þar með væri ekki sagt að mismunun gagnvart þeim væri í lagi.
Líklega hefur þessi ráðherra náð langt í lífinu þrátt fyrir rökhugsunina, en ekki vegna hennar.
Færeyjar hafa verið í miklu uppáhaldi hjá mér frá því að ég fór þangað með konu minni og vinkonum okkar árið 1998. Fólkið er yndislegt og landið undurfagurt. En það er ekki hægt að horfa framhjá því að réttindi samkynhneigðra hafa algjörlega setið á hakanum. Færeyska þingið hefur dregið lappirnar og þannig sent þau skilaboð, að mismunun í garð samkynhneigðra sé eðlileg.
Mörgum Færeyingnum hnykkti við fyrir rúmum mánuði þegar ráðist var á færeyskan tónlistarmann, Rasmus Rasmussen, á skemmtistað í Þórshöfn, fyrir það eitt að vera hommi. Fjórir menn réðust að honum, fleiri hópuðust að og umsátursástand myndaðist þegar æstur skríllinn reyndi að ryðjast inn í húsið. Lögreglunni tókst loksins að sundra hópnum og koma Rasmus til síns heima.
Rasmus ákvað að fara í opinskátt viðtal við dagblaðið Dimmalætting, en í kjölfarið bárust honum líflátshótanir. Eftir allt þetta fékk hann taugaáfall og var lagður inn á sjúkrahús.
Þetta er veruleikinn í Færeyjum. Þar eru tillögur um að vernd minnihlutahópa samkvæmt hegningarlögunum skuli einnig ná til samkynhneigðra, felldar æ ofan í æ. Skilaboðin til landsmanna eru skýr. Lögreglan nemur líka þessi skilaboð, a.m.k. var haft eftir aðstoðarlögreglustjóranum í Þórshöfn að lögreglan hefði ekki sérstakar lagaheimildir til að vernda og verja samkynhneigða þegna landsins ef að þeim væri sótt með hótunum og ofsóknum. Er hægt að skilja ummælin á annan veg en þann, að samkynhneigðir Færeyingar njóti minni réttar en aðrir landsmenn?
Nú hefur enn verið lögð fram tillaga á færeyska þinginu um að bannað verði að mismuna fólki á grundvelli kynhneigðar. Sama tillaga var felld í fyrra með 20 ákvæðum gegn 12. Það er til marks um hversu skammt á veg Færeyingar eru komnir, að í athugasemdum með tillögunni er talin ástæða til að mótmæla þeim sérstaklega, sem vilja leggja samkynhneigða og barnaníðinga að jöfnu. Tillöguhöfundar segja réttilega að það sé bæði frumstætt og niðurlægjandi að setja samkynhneigða og barnaníðinga undir sama hatt.
Rannveig Guðmundsdóttir hefur að sjálfsögðu ekki móðgað færeysku þjóðina. Hún hefur hins vegar látið brýnt mannréttindamál til sín taka og ýtt duglega við færeyskum stjórnmálamönnum. Einu sinni þurftu íslenskir stjórnmálamenn dálítið spark í afturendann til að taka af skarið og tryggja samkynhneigðum mannréttindi. Þá var staðan hér á landi afskaplega lík þeirri sem uppi er í Færeyjum. Við snerum við blaðinu svo um munaði og það geta Færeyingar líka gert.
Mig grunar að almenningur í Færeyjum sé kominn miklu lengra en sumir stjórnmálamennirnir þar í landi halda. Að minnsta kosti var ánægjulegt að skoða færeyskar bloggsíður í gær, þar sem hver Færeyingurinn á fætur öðrum kvaðst skammast sín fyrir framgöngu stjórnmálamannanna: "Eisni haldi eg at tað er fúl skom at polittikarni i Føroyum standa fram og siga tað er loyvt at diskriminera samkynd!!!"
Og svona að lokum: Íslenzk-Føroysk orðabók, sem gefin var út af Hinu íslenzka bókmenntafélagi á síðasta ári, þýðir orðið samkynhneigð sem samkynd. Til að ekkert fari nú milli mála hvað átt er við með íslenska orðinu er orðið "kynvilla" látið fylgja með. Kynvilla? Árið 2005? Ætli viðhorf sumra færeyskra stjórnmálamanna hafi fengið að ráða orðavalinu?

Sumir foreldrar eru "alvöru"

Kollegi úr blaðamannastétt skrifaði eftirfarandi á bloggið sitt á mánudaginn:
,,Í viðtali á Morgunvaktin í morgun (30. október) talaði ungur kennari um börn sem ættu "samkynhneigða foreldra" eins og komist að orði. Rétt er að staldra við þetta orðalag, það er hvernig tveir einstaklingar af sama kyni geta eignast afkvæmi og orðið foreldrar. Hér eru endaskipti höfð á hlutunum og gangvirki sköpunarverksins snúið á haus. Ég hef alltaf talið að líf geti aðeins kviknað að þegar tveir einstaklingar, karlkyns og kvenkyns, leggi í púkk. Þannig hefur fyrirkomulagið verið, allt frá því Adam og Eva spókuðu sig um í Aldingarðinum forðum.
Sjálfsagt er að bera fulla virðingu fyrir tilfinningum þeirra sem hafa hvatir til einstaklinga af sama kyni. En um slík sambönd gildir hið sama og þegar kenndir kvikna meðal fólks á elliheimilum; ástin getur ekki borðið ávöxt. Allt annað er útúrsnúningur og rugl.
Auðvitað geta tveir einstaklingar af sama kyni verið ágætir foreldrar. Að óreyndu hefði ég hins vegar talið, með hagsmuni barna í huga, að best væri að eiga venjulegan pabba og venjulega mömmu. Eða ekki myndi ég vilja annað!"

Mér var ekkert sérstaklega skemmt, enda er ég samkynhneigt foreldri. Konan mín eignaðist tvíbura fyrir rúmum 5 árum og ég stjúpættleiddi þær nokkrum mánuðum síðar, eins og það heitir, enda vorum við í staðfestri samvist. Þær eiga það með tvær mömmur, ,,samkynhneigða foreldra", svo einfalt er það.

Og stelpunum mínum reiðir hreint bærilega af, takk :)

Sólarhringur

Þetta var afskaplega skammvinn flensa.
Sem er gott.

Hamingjan er...

heimatilbúin pizza og Disneymynd með Kötu og stelpunum.
Góða helgi

Önnur lygi?

Samstarfskona mín er afskaplega oft höfð fyrir rangri sök. Í raun er hún hvers manns hugljúfi.

Fyrsta lygi

Ég er búin að vera óskaplega dugleg í vinnunni í dag. Hef bara varla getað litið upp.
hehehehe

Mér líst öllu skár á þetta en blog.is. Sjáum hvað setur.
Hérna hef ég alla vega fundið vettvang fyrir útrás annarlegra kennda, í samræmi við þá uppgötvun mína að fólk trúir öllu sem er á netinu, sama hversu vitlaust það er.